از نظر لغوى كار به معناى فعل و عمل و كردار انسان است و در اصطلاح، كار فعاليتى است نسبتاً دائمى كه به توليد كالا يا خدمات مى‏انجامد و به آن دستمزدى تعلق مى‏گيرد.

به عقيده‏ىِ بعضى از صاحب‏نظران در تعريف كار به نوع خاصى از كار توجه نشده است؛ بلكه كار را در مفهوم عام سرچشمه‏ىِ انباشت ثروت و سرمايه و نهايتاً رشد و شكوفايى جوامع تلقى كرده‏اند. پولكس فن مى‏گويد:

مردم سرچشمه ثروت‏هاى منقول بوده و افزايش ثروت از كار و زحمت آنها ناشى مى‏شود.

از نظر برخى از اقتصاددانان ليبرال از جمله كلسن كار عبارت است از:

استفاده‏اى كه انسان از نيروهاى مادى و معنوى خود در راه توليد ثروت يا ايجاد خدمات مى‏كند.

بر اساس اين تعريف فعاليت و كار به طور عمده از طريق هدف‏ها و ارزش محصولى كه توليد شده معين مى‏گردد؛ به عبارت ديگر كار زمينه را براى توليد و افزايش خدمات ايجاد مى‏كند.

به طور كلى كار عبارت است از:

مجموعه عملياتى كه انسان با استفاده از مغز، دست‏ها، ابزار و ماشين‏ها براى استفاده‏ىِ عملى از ماده روى آن انجام مى‏دهد و اين اعمال نيز متقابلاً بر انسان اثر مى‏گذارد و او را تغيير مى‏دهد.

بر اساس تعريف مذكور كار داراى سه خصوصيت است:

نخست، كار مبتنى بر فعاليت فكرى و بدنى است؛

دوم، از طريق كار، كالايى توليد مى‏شود يا خدمتى عرضه مى‏گردد؛

سوم، در قبال انجام كار، دستمزدى پرداخت مى‏گردد.

در انديشه‏ىِ حضرت على عليه‏السلام مى‏توان به صورت استنباطى كار را چنين بيان نمود: كار عبارت است از تلاش و كوشش انسان‏ها براى آماده كردن زاد و توشه‏ىِ آخرت در دوران زندگى در دنياى مادى.

حضرت على عليه‏السلام مى‏فرمايد:

فَعَلَيكُمْ بِالجِدِّ وَ الاْءجْتِهَادِ، وَ التَأَهُّبِ، وَ الاْءستعدادِ، وَ التزَوّدِ فِى مَنْزِلِ الزادِ؛بر شما باد به تلاش و كوشش، آمادگى و آماده شدن و جمع آورى زاد و توشه‏ىِ آخرت در دوران زندگى.

از ديدگاه على عليه‏السلام در جامعه يكى از حقوق اوليه‏ىِ مردم اين است كه همه حق دارند، شاغل باشند. كار كوچكى و بزرگى ندارد؛ مگر با توجه به كارى كه انجام مى‏دهند و هركس اعم از مرد و زن پاداش كار خود را خواهد ديد.